Ik fotografeer de uitvaart van een mevrouw.

En als ik alle kleurrijke bloemen zie en de foto’s uit haar leven bekijk, moet dit wel een hele leuke, vrolijke mevrouw zijn geweest. De verhalen, die over haar worden verteld, bevestigen dit. In alle mooie verhalen over haar hoor ik enorm veel liefde. En die liefde, die ‘vang’ met mijn camera. Het zijn kleine momenten:

De zoon, die de mooiste herinneringen aan zijn moeder vertelt. 
Een trotse blik van de vader, als hij naar zijn zoon kijkt. 
Een hand op de kist. 
Iemand die van afstand glimlachend naar haar foto kijkt. 
Het applaus.

Aan het eind van de uitvaart wordt ze op de schouders genomen. En begeleid door vrolijke muziek wordt ze dansend naar buiten gedragen. Er wordt gedanst, gezongen en gelachen. Zoiets heb ik nog nooit gezien, maar ik heb kippenvel!

De uitvaartleider lacht naar me en zegt: ‘Als ik ooit ga, dan wil ik dat ook!’ Ik kan het me helemaal voorstellen.

Wat een manier om het leven te vieren!