Opa is overleden. Hij ligt thuis opgebaard. Prachtig, zegt iedereen. Zo fijn om hem nog een paar dagen thuis te hebben.

Dat is waar, maar niet iedereen vindt dat fijn. De kleinzoon is sinds de opbaring niet meer bij opa en oma in huis geweest. Terwijl hij juist zo gek was op opa. Het is gewoon een beetje eng. En dat is logisch, want als je zes jaar bent, kun je je helemaal niet voorstellen wat ‘overleden’ betekent. Hoe iemand er dan uit ziet en hoe het voelt.

Op de dag van de uitvaart blijft hij in een hoekje staan. Ik zie een wit gezichtje, hij schudt ‘nee’ als wordt gevraagd of hij opa nog even wil zien. In z’n handen heeft hij een plastic zakje, zo’n boterhamzakje. Ik ben benieuwd wat daar in zit. Zijn moeder vertelt dat hij al een paar dagen bezig is geweest met het maken van confetti. En niet zomaar confetti! Nee, deze is met een speciale schaar gemaakt. In het zakje in zijn handen zit confetti van hartjes, sterretjes en rondjes. In alle kleuren. Hij heeft het gemaakt om aan opa mee te geven in de kist, zodat opa er daar ook een beetje een feestje van kan maken. Hoe schattig!

De uitvaartleider vraagt of hij het een goed idee vindt als ze de confetti samen over opa heen sprenkelen. Hij knikt, maar zelf durft hij dat niet te doen. Wat pakt de uitvaartleider dit goed op, want ze zegt: ‘Dan zal ik het over opa heen strooien, maar dan moet jij zeggen waar het precies moet komen’. Dus hij doet een stapje dichterbij opa. Hij kijkt en wijst aan. De confetti moet over de handen van opa. Het ziet er prachtig uit zo.

En ineens is opa niet zo eng meer. 

* Met dank aan de familie voor het mogen gebruiken van deze foto!