De uitvaartleider vraagt me of ik een portretfoto van mevrouw wil maken. We spreken elkaar aan de telefoon en maken een afspraak. ‘Het moet wel snel’, zegt ze. Ze is ziek en heeft niet lang meer te leven. We spreken af bij haar thuis. Eerst drinken we koffie en ze vertelt haar verhaal. Ze is alleen, heeft geen man en geen kinderen. Haar ouders zijn al eerder overleden. De voorbereiding van haar eigen afscheid doet ze samen met haar broer en een goede vriendin. Vandaag ben ik er omdat ze geen foto konden vinden voor de kaart en op haar kist. Ik ga m’n best doen! Het begin is onwennig, ook voor mij. Pas als haar katten een beetje aan me gewend zijn en tevoorschijn durven te komen, gaat het wat makkelijker. Haar katten moet ook op de foto. Maar dat willen ze helemaal niet, dus we moeten lachen om de manier waarop ze zich uit de voeten maken als ik mijn camera op ze richt. En dat is het moment dat ik foto’s van haar maak. Ik laat ze even zien op het display van mijn camera. Ze schiet vol. ‘Er is nog nooit zo’n mooie foto van me gemaakt’, zegt ze. Een aantal weken later spreek ik de uitvaartleider. De foto is gebruikt voor de kaart en tijdens de uitvaart. Ik denk terug aan haar en aan de katten. Fijn dat ik dit voor haar kon doen...